sms

لامصب فیوز کنتورو رو چرا بردید با خودت آخه
------------
زندگي دو چيز به من آموخت . . .
            که هرچي فکر مي کنم يادم نمياد چي بود!
-------------
گرد و خاك تنهایی دلم را با جاذبه نگاهت زدودی،
خانه قلبم را از غم پاك كردی،
 حالا كه زحمت می كشی، یه دستمال هم روی میز بكش

-------------

عروسک قشنگ من قرمز پوشیده / تو رختخواب مخمل آبیش خوابیده
عروسک من چشماتو وا کن / اس ام اس تو حالا نگاه کن
عروسکم اوسگول شدی برو لالا کن!

--------------

بند تنبونتیم! ولمون کنی... هم ما می ریم، هم آبروتو می بریم!
(جوادترین اس ام اس عشقی تهدید آمیز!)
--------------

می دونی فرق تو با میرزا نوروز چیه؟
میرزا نوروز پول داشت، کفش نمی خرید، تو موبایل داری SMS نمی دی!

• نوشته شده در ۹ شهریور ۱۳۸۸   |   
• نظرات - ۰   |   
• نظر بدهید

نویسه جدید وبلاگ

پیش از اینها فکر می کردم خدا               خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها                       خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور                 بر سر تختی نشسته با غرور

ماه، برقی کوچکی از تاج او                    هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان                        نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش              سیل و طوفان نعره ی طوفنده اش

دکمه ی پیراهن او آفتاب                        برق تیر و خنجر او ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست               هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود                  از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین              خانه اش در آسمان، دور از زمین

بود اما در میان ما نبود                           مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت               مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم از خود، از خدا           از زمین، از آسمان از ابرها

زود می گفتند این کار خداست                پرس و جو از کار او کار خطاست

هر چه می پرسی جوابش آتش است       آب اگر خوردی عذابش آتش است

تاببندی چشم کورت می کند                   تا شوی نزدیک دورت می کند

کج گشودی دست سنگت می کند           کج نهادی پای لنگت می کند

تا خطا کردی عذابت می کند                   در میان آتش آبت می کند

با همین قصه دلم مشغول بود                 خوابهایم خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم                 در میان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین                     بر سرم باران و گرز آتشین

محو می شد نعره های بی صدا                در طنین خنده ی خشم خدا

نیت من در نماز و در دعا                         ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم همه از ترس بو               مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه                     مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ مثل خنده ی بی حوصله                     سخت مثل حل صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود                   مثل صرف فعل ماضی سخت بود

 

تا که یک شب دست در دست پدر            راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه در یک روستا                         خانه ای دیدیم خوب و آشنا

زود پرسیدم پدر اینجا کجاست                  گفت اینجا خانه ی خوب خداست

گفت اینجا می شود یک لحظه ماند           گوشه ای خلوت نماز ساده خواند

با وضویی دست و رویی تازه کرد               با دل خود گفتگویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین              خانه اش اینجاست؟اینجا در زمین؟

گفت آری خانه ی او بی ریاست                فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است                مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی               نام او نور و نشانش روشنی

خشم، نامی از نشانی های اوست           حالتی از مهربانیهای اوست

قهر او از آشتی شیرین تر است                مثل قهر مهربان مادر است

 دوستی از من به من نزدیک تر                 از رگ کردن به من نزدیک تر

آن خدای پیش از این را باد برد                   نام او را هم دلم از یاد برد

 

آن خدا مثل خیال و خواب بود                   چون حبابی نقش روی آب بود

می توانم بعد از این با این خدا                 دوست باشم دوست،پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کرد                    سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان درباره ی گل حرف زد                 صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت                    با دو قطره صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد                 مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند                با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد                 با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره ی هر چیز گفت               می توان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا                      پیش از اینها فکر می کردم خدا ...

 

از زنده یاد دکتر قیصر امین پور

 

باز کن پنجره‌ها را که نسيم
 روز ميلاد اقاقي ها را
 جشن مي گيرد
 و بهار
 روي هر شاخه کنار هر برگ
 شمع روشن کرده است
 همه چلچله ها برگشتند
 و طراوت را فرياد زدند
 کوچه يکپارچه آواز شده است
 و درخت گيلاس هديه جشن اقاقي ها را
 گل به دامن کرده است
 باز کن پنجره‌ها را اي دوست
 هيچ يادت هست
 که زمين را عطشي وحشي سوخت؟
 برگ ها پژمردند
 تشنگي با جگر خاک چه کرد؟
 هيچ يادت هست؟
 که توي تاريکي شب هاي بلند
 سيلي سرما با تاک چه کرد؟
 با سر و سينه گل هاي سپيد
 نيمه شب، باد غضبناک چه کرد؟
 هيچ يادت هست؟
 حاليا معجزه باران را باور کن
 و سخاوت را در چشم چمن زار ببين
 و محبت را در روح نسيم
 که در اين کوچه تنگ
 با همين دست تهي
 روز ميلاد اقاقي ها را
 جشن مي گيرند
 خاک جان يافته است
 تو چرا سنگ شدي؟
 تو چرا اين همه دلتنگ شدي ؟
 باز کن پنجره را
 و بهاران را
 باور کن!

 

• نوشته شده در ۹ شهریور ۱۳۸۸   |   
• نظرات - ۰   |   
• نظر بدهید